Yasmien (15) is de jongste van een groot gezin en woont als enige nog thuis, waar ze nu de quarantaine doorbrengt. Net voor de lockdown werd ze voor het eerst verliefd.
“Een vijftienjarige met huidhonger, dat lijkt voor de meeste mensen iets raars. Want wat heb ik om te missen? Ik woon bij mijn ouders, aan wie ik het maar moet vragen om een knuffel te krijgen. Maar ik voel het wel, die huidhonger, heel hard zelfs. Ik mis mijn zussen, mijn broer, mijn vrienden en zeker mijn lief.”
Het lief
“Mijn lief en ik zitten op een andere school en hebben allebei veel hobby’s, maar dat weerhield ons er niet van om zoveel mogelijk tijd samen door te brengen. Toen we anderhalve maand samen waren, ging de lockdown in, en zijn al die fijne momenten weggevallen. Ik heb al vaker de reactie gekregen ‘dat het misschien eens deugd doet om niet zoveel samen te zijn’, maar zo voel ik dat niet aan. Bekijk het zo: mijn gezin is bijna verplicht om van mij te houden (lacht). Mijn lief moet dat niet, maar doet het toch. Hij is de eerste jongen op wie ik echt verliefd ben, mijn eerste vriendje en de eerste met wie ik knuffel en kus. Dat maakt het allemaal nog intenser, want nu weet ik plots wat ik kan missen.”
“Mijn ouders begrijpen mijn gemis, maar zelfs nu afspreken terug mag, hebben ze liever dat ik de boot afhoud. Ze zijn bang dat we geen anderhalve meter afstand gaan houden, en willen absoluut vermijden dat ik besmet raak. Het enige wat we nu dus hebben zijn onze gsm’s, maar dat begint ook te vervelen. Een hele dag berichten sturen, hou ik niet vol.”
Jaloezie
“Volwassen koppels wonen samen, of hebben alleszins de kans om bij elkaar in te trekken. Mijn oudste zus en broer wonen bijvoorbeeld al jaren samen met hun partner, en ook de laatste zus is net voor de quarantaine het huis uitgegaan. Nu mijn papa thuis werkt, zijn mijn ouders plots ook weer alle dagen bij elkaar. Ik zou liegen als ik zeg dat ik niet jaloers ben, want het is lastig om te zien dat zij wel elke dag iemand hebben om vast te pakken en mee te babbelen. Maar ik ben nu eenmaal te jong, en je kan onze situaties niet met elkaar vergelijken.”
“Ik prijs me gelukkig dat ik mama en papa heb, maar ook dat is niet meer hetzelfde. Mama en ik knuffelden vroeger vaak, maar nu we altijd bij elkaar zitten, is dat sterk geminderd. We geven er één voor het slapengaan en na het opstaan. Natuurlijk doet dat deugd, maar het gevoel achter die knuffels is helemaal anders dan vroeger. Een aanraking is intenser wanneer je elkaar even hebt moeten missen, en dat is nu niet echt het geval. De enige mensen die ik mag knuffelen zie ik al iedere dag.”
Niet meer hetzelfde
“Om al dat gemis te compenseren zit ik veel meer op mijn gsm, maar na een tijdje ben je het beu om door alle sociale media te scrollen of een chatgesprek te zien stranden op een “Hey, hoe gaat het?”. Toen mijn vriendinnen en ik elkaar nog in het echt zagen, was er geen enkel stil moment, zelfs niet in de klas. Het dichtste dat nu bij die realiteit komt, is het chatten tijdens de online les. Zo lijkt het toch een klein beetje alsof mijn beste vriendin en ik weer aan dezelfde bank zitten.”
“Een week geleden stond ik nog oog in oog met die vriendin, toen we even naar school mochten om boeken uit ons kluisje te halen. Iedereen had een precies tijdstip gekregen waarop dat mocht, en te allen tijde moest de social distancing gerespecteerd worden. Die anderhalve meter tussen ons voelde aan als een gigantische afstand. De drang om haar te knuffelen was zo groot, bijna even groot als de pijn die ik voelde. Ze stond zo dicht, maar het mocht niet.”
Leave A Comment